Obręb Ochronny Orłówka jest najstarszą i najcenniejszą częścią Białowieskiego Parku Narodowego, częścią gdzie zachowany fragment lasu nizinnego o charakterze pierwotnym funkcjonuje bez ingerencji człowieka, gdzie piękny krajobraz tworzą okazałe drzewa oraz powalone pnie pokryte porostami, mszakami i grzybami.
Do Obrębu Ochronnego Orłówka, którego granice wyznaczają od zachodu rzeka Narewka, od wschodu granica państwa, od północy rzeka Hwoźna i od południa Polana Białowieska, prowadzi drewniana brama w stylu zakopiańskim z widniejącym na niej napisem Park Narodowy. Brama jest symboliczna, ponieważ nie jest zamykana na klucz, jednak jej przekroczenie możliwe jest jedynie z licencjonowanym przewodnikiem.
W Obrębie nie ma wyznaczonych szlaków turystycznych, a zwiedzanie odbywa się ścieżkami, które z uwagi na sporą liczbę zwiedzających są bardzo dobrze wydeptane. Na początek polecam odwiedzenie Obrębu trasą „krótką” mierzącą ok 5 km, która to prowadzi ścieżkami oraz kładkami do powalonego w latach 70-tych przez wiatr Dębu Jagiełły, po drodze podziwiać możemy bogactwo lasu, który rozwija się bez większej ingerencji człowieka od stuleci. Przy ścieżce widoczny jest również Dąb Bartny, którego nazwa pochodzi od barci znajdującej się kiedyś u podstawy korony. Warto na wycieczkę udać się z przewodnikiem – przyrodnikiem, który będzie nie tylko oprowadzał, ale również opowiadał co słychać w Puszczy, a wierzcie mi słychać bardzo dużo i pięknie, dlatego też polecam wycieczkę z samego rana, o tej porze nie ma jeszcze wielu turystów, a śpiew ptaków to najpiękniejsza muzyka. Nasza wycieczkę zaczynaliśmy o godzinie 5:00 rano, a jak się później okazało i tak o godzinę za późno, dodam że dla mnie – zadeklarowanego śpiocha – było wyzwaniem tak wczesna pobudka, jednak pobyt w tak pięknym lesie wynagrodził to z nawiązką.
Podczas planowania pobytu w Puszczy Białowieskiej dowiedziałam się o możliwości zwiedzenia większej części Obrębu Ochronnego Orłówka i tak odpowiednio wcześniej z pomocą pracowników PTTK Oddziału w Białowieży zwróciłam się z prośbą do Dyrekcji Białowieskiego Parku Narodowego o zgodę na wejście do rezerwatu ścisłego poza opisaną wyżej ścieżką. Cała wycieczka, nie licząc przejścia przez Park Pałacowy mierzyła ok 15 km i sięgała ok 2 km za rzekę Orłówka, od której to Obręb nosi swoja nazwę.
Dłuższy spacer odbywa się ścieżkami oraz drogami, którymi poruszają się pracownicy Parku, nasz przewodnik okazał się skarbnicą wiedzy na temat Puszczy Białowieskiej, poczynając od historii i przyrody Puszczy a kończąc na odpowiedzi na każde pytanie zafascynowanej polską przyrodą podróżniczki. Podczas spaceru mogliśmy podziwiać dywany usłane przez czosnek niedźwiedzi w ilości nie do opisania, piękne i strzeliste okazy sosny, najwyższy okaz jesiona wyniosłego mierzący ok 45 metrów, sosny, w których kiedyś zakładane były barcie oraz wiele innych drzew pomnikowych. Widoczna, nawet dla takiego laika jak ja, była również naturalna wymiana pokoleń w lesie, a na powalonych pniach mogliśmy zaobserwować grzyby o różnych kształtach. Wiosna to chyba najlepszy okres na odwiedzenie Białowieskiego Parku Narodowego, korony drzew z jeszcze nierozwiniętymi liśćmi nie przysłaniają nam potęgi lasu i zadzierając głowę do góry możemy podziwiać drzewa, których cechą charakterystyczną w puszczy są strzeliste pokroje ze stosunkowo niewielką koroną. Podczas wycieczki, która trwała 6 godzin cały czas towarzyszył nam śpiew ptaków, które mogliśmy poza słuchaniem, również poobserwować.
W Puszczy Białowieskiej, żyje ok 12 000 gatunków zwierząt, największym zwierzęciem zamieszkującym Puszczę, będącym jednocześnie jej „królem” i największym ssakiem żyjącym w Europie jest żubr nizinny. Historia żubra w Puszczy Białowieskiej jest historią smutną, ponieważ w 1919 roku ginie ostatnia naturalna populacja żubra żyjącego na wolności. W latach 20-tych XX wieku rozpoczęto prace nad przywróceniem i ponownym zaaklimatyzowaniem żubrów w Puszczy. Osobniki, które trafiły do Puszczy pochodziły z prywatnych hodowli. Mimo liczącej już ponad 500 osobników populacji żubra nizinnego, gatunek ten jest ciągle zagrożony z uwagi na niską liczebność stada światowego oraz utratę zmienności genetycznej. Dla mnie zobaczenie żubra na wolności pozostaje wciąż w sferze marzeń do spełnienia, dlatego też następnym razem planujemy odwiedzenie Puszczy zimą, kiedy to żubry formują się w stada zimowe i spotkać jest je o wiele łatwiej niż wiosną czy latem.
